Manisa
04 October, 2024, Friday
  • DOLAR
    34.06
  • EURO
    37.74
  • ALTIN
    2730.4
  • BIST
    9833.22
  • BTC
    57646.840$

34 YIL 7 AY 4 GÜN

19 August 2022, Friday 09:51

Ah be Mücella öğretmenim.

Bugün odama bir güvenlik görevlisi, bir hasta bakım personeli arkadaşımın eşliğinde bakımlı hoş görünümlü bir hanım girdi, evrak teslimi için. Böyle durumlarda genelde hastalar saldırgandır veya kimsesizdir. Personel arkadaşım evrağımızda eksik var mı? Diye sordu. Ben tam cevap verecekken Mücella hanım. Ben Mücella …. ‘yım. Emekli öğretmenim 34 yıl 7 ay 4 gün hizmet verdim deyip. Peşine kendi hayatıyla ilgili özel bilgiler vermeye devam etti. Garipliği farkedip bir an nasıl toparlarım derken kelimeler benimde ağzımdan sırayla aktı.

Ooo hocam hoşgeldiniz. Bizde sizi bekliyorduk dedim. 34 yıllık emeğiniz için çok teşekkür ederim. Müsaadeniz olursa elinizi öpmek isterim. Dedim.

Estağfurullah. Dedi.

Kalkıp elini öptüm. Ancak bu durum onun sakinleyip, kendini anlatmayı bırakmasına yetmedi. Tek çocuk olduğunu, Bağdat Caddesindeki evlerinde doğduğunu, varlıklı ve seçkin bir ailenin çocuğu olduğunu, babasını 20 yıl önce annesini 12 yıl önce kaybettiğini, aile büyüklerinden kimse kalmadığını kuzenleriyle görüştüğünü, mesleğini çok sevdiğini bir nefeste anlattı. Arkadaşlarıyla aldıkları ortak bir kararla emekli öğretmenler bakımevinde kalacağını hiç evlenmediğini, fiziki olarak çocuk sahibi olmadığını ancak yüzlerce çocuğu olduğunu, çoğuyla görüştüğünü sosyal medyayı tamamen bunun için kullandığınıda ekledi konuşmasına.

İlk girişimimde başarısız olduğumdan bir daha sözünü bölmedim. Ah be öğretmenim sana ne oldu da sen bu kadar sözünün bölünmesinden korkar oldun. Hayat senin yüreğini nerede ne zaman böldüde aklın orada kaldı. Sanki biri tam o yaranı soracak diye korkundan, nefes almadan devam ediyorsun konuşmana. Yoksa bu çırpınış ömür boyu kendini ifade etmek sorunda kalışından mı? Ağzın kurudu hissettim benimse yüreğim. Sen ömrünün neresinde kaldın? Dosyan tamam eksik evrağın yok dediğimde sakinleyecek mi o kuş gibi çırpınan yüreğin.

Gel otur desem yanıma. Tutsam ellerini sımsıkı sarılsam. Unutur musun olanları? Bırakır mısın kendini? Yüreğimiz çatlayana kadar ağlar mıyız? İyi gelir mi sana? Keşke Mücella öğretmenim keşke…

Sağlıcakla kalın.

Yorum Yazın

E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar ile işaretlenmişdir.