Eski bayramlara özlemle çıktım yola…

Yine eski bayramların hasretiyle tutuştuğumuz bir başka bayramı daha geride bıraktık. Eldeki imkanların kısıtlılığı nedeniyle uzun yollara çıkmaya, masraflı işlere girmeye çoğumuz çekindik...
Bir çoğumuz aile içinde veya yakın çevreyle mütevazi bir bayram yaşadık. Maalesef gündemimiz bayramın coşkusundan çok eski bayramlara özlem içeren cümlelerden müteşekkildi...
Manisa’nın olağanüstü sıcak günlerinde yaşadığımız bu kurban bayramının bir başka yönü, pandemi günlerinde olduğu gibi adeta sokağa çıkma yasağı görüntülerinin oluşmasıydı.
Bayram ziyaretlerinin bir kısmı imkansızlıktan, bir kısmı da aşırı sıcaklardan dolayı yapılamadı…
Ben birkaç günlük bu sıcak zaman dilimini Manisa'nın bazı tarihi ve manevi mekanlarını ziyaret etmek için fırsat bildim. Ulu Cami’ye yürüyerek çıkmak nefes nefese bıraktı; aşağıya, Muradiye Camii'ne doğru inip Mimar Sinan'ın o her gördüğümde hayran kaldığım eserini izlemek nefesimi açtı.
Manisa sıcağından muhteşem caminin serin iklimine girdim. Yüz yıllardır ayakta duran bu eserin nice bayramlara şahitlik ettiğini düşündüm. Sonra Sultan ve Hatuniye Camilerini ziyaret ettim…
Bu mübarek günlerde ecdadın inşa ettiği kutsal mekanları görmek bir ahde vefa gibiydi benim için.
Pek çoğumuzun adını bile bilmediği ama benim çok etkilendiğim nice küçük cami ve mescitler de var Manisa’da. Mesela Çeşnigir Camii... Bahçesi de iç mekanı da büyük huzur verici. Haki Baba Mescidi, İlyas Bey Mescidi, Ali Bey Camii de öyle…
Muhteşem mimarileriyle Lala Paşa Camii ve İvaz Paşa Camii de etkileyici. Ağlayan Kaya'nın biraz alt tarafında Dere Mescidi'ne uğradım; tek kişilik inziva mekanı gibi…
Manisa'da yaşamak Manisa’yı gezmeyi, görmeyi, bilmeyi gerektirir. Manisa’nın tarihi ve manevi bu mekanları, geçmiş bayramlara olan özlemi de bir nebze azaltıyor…