Üretici kazanamıyor, tüketici satın alamıyor

Manisa tarım kenti, üretim kenti. Manisa halkı çalışkan, üretiyor…

Üzümün, zeytinin başkentinde yaşıyoruz. Kirazımız günden güne ün kazanıyor, dünya sofralarını süslüyor.

Bu mevsimde kiraz, yeşil erik, birkaç gün sonra kayısı, şeftali. Biraz daha hava ısınınca üzüm, sonbahara doğru zeytin…

Çiftçi çok çalışıyor, çok üretiyor ama kazanamıyor. Girdi maliyetleri arttıkça artıyor; gübre, tohum, mazot… Hasat mevsiminde ise işçi ücretleri…

Toprak bereketli, üretici çalışkan ama bu şartlarda kazanabilmesi mümkün değil. Bir kilo kirazı yetiştirip pazara getirmenin maliyeti 100 lirayı buluyor. Peki bu fiyata satabiliyor mu?

Üreticinin kirazı 100 TL eder mi, eder. Peki tüketici bir kilo kiraza 100 TL verebilir mi, veremez!

İşte böyle bir çelişki içinde yaşıyoruz toplum olarak. Üretici de haklı, tüketici de! Peki iki tarafı da nasıl memnun edeceğiz?

Tüketicinin alım gücü düştüğü için bir kilo kiraza 100 TL veremiyor. Üretici de bu ürünü zararına satacak değil…

Ortaya ihracat alternatifi çıkıyor. İhracatçı üreticinin malını 100 TL’ye yani 3 dolara alıyor, dünya pazarında 10 dolara satıyor. Bizim çiftçinin canla başla ürettiği o güzel kirazı biz değil yabancılar yiyebiliyor.

İhracat alternatifi üretici için iyi, malını bir şekilde satmış oluyor. Ama ya tüketici? Yanı başında yetişen kirazın, üzümün, diğer nice güzel ürünün tadına bakamıyor…

Türkiye gibi bir memlekette bu tablo acı değil mi?