Cumhuriyet için ilk günkü heyecanla…

Cumhuriyet’in 100. Yıl kutlamaları, önceki yıllara göre daha coşkulu kutlama programlarına sahne oldu. Keşke imkan olsa, haftalarca Cumhuriyet’in önemini anlatan, coşkusunu yaşayan çok daha fazla etkinliklerle bu günü idrak etsek ve gelecek nesillere anlatabilsek…
Cumhuriyet’in hangi acılar ve yokluklar içinde kurulduğunu iyi bilen rahmetli ninem, ne zaman bir savaş veya yokluk haberi duysa eski günleri anlatmaya başlar, “Savaş vardı, seferberlik vardı, yokluk vardı, çaresizlik vardı…” diye anlatır, o günleri yeniden yaşardı.
Şimdilerde rahatlık var, sağlık var, huzur var, varlık var. Var da var… Ama bu ‘var’lar arasında Cumhuriyet’in ve demokrasinin ‘var’lığının değerini anlayan ne kadar kişi var acaba?
İstiklal Şairimiz Mehmet Akif’in dediği gibi Allah bir daha bu ülkeye İstiklal Marşı yazdırmasın. Allah bir daha bu millete yeni bir devlet de kurdurmasın. Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalsın. Çünkü her bir devletin kuruluşu, bir önceki devletin yıkılması anlamına gelir ve bu milletin çok büyük acılar yaşamasıdır…
Türkiye Cumhuriyeti’ni ikinci yüzyılında muasır medeniyetlerin üzerine çıkarmalıyız. İlk yüzyılda Atatürk’ün koyduğu bu hedefe ulaşabildiğimiz söylenemez. Kat ettiğimiz mesafe az değil ama yeterli de değil…
Demokraside, insan haklarında, kadın erkek eşitliğinde, ekonomik gelişmişlikte, sağlık, eğitim ve sosyal istatistiklerde en gelişmiş 10 ülke arasında yer almalıyız.
Bu enerji ve azim milletimizde var. Ne zaman ki incir çekirdeğini doldurmayacak kendi iç sorunlarımızı aşmayı başarırız, o gün dünya sahnesinde çok daha güçlü bir millet olmaya başlarız…
Ümitsiz değiliz, ümitsizlik bizim işimiz değil…