Öyle çok ortak paydamız var ki!

Toplum olarak öteden beri çeşitli bahanelerle bir çekişme halindeyiz. Herkes kendinden olmayana şüpheyle bakar, kimileri başkasını yok saymaya kalkar, bazıları bunu düşmanlık düzeyine çıkarır…

İnsanlığın beşiği sayılabilecek Anadolu coğrafyasındaki ilk bin yılımız ne yazık ki irili ufaklı kavgalarla geçti. Allah’tan ‘Anadolu irfanı’ dediğimiz kavram her seferinde üstün çıktı da bir şekilde zor günlerde bir araya gelip millet olarak yok olmamayı başardık.

Osmanlı’nın son döneminde yaşanan savaşlar, birinci cihan harbi ve sonrasındaki Kurtuluş Savaşı’nı hatırlayalım. On yıllarca çekilen bu sıkıntılardan nasıl kurtulduk? Bir Simurg kuşu gibi küllerimizden nasıl yeniden doğduk? Şüphesiz zor günlerde başarabildiğimiz dayanışma ve el birliğiyle, canımız pahasına verdiğimiz mücadeleyle…

Çanakkale Şehitliklerine gittiğimizde, bugün çeşitli bahanelerle kavga edenlerin dedelerinin koyun koyuna yattığını görüyoruz. Şairin “Bir hilal uğruna ne güneşler batıyor” mısrasında kendini bulan anlayışla, bu topraklarlar için ‘sen, ben’ kavgasını bırakıp herkesin canını feda ettiğine şahit oluyoruz.

Bizim milletin birbirine aslında ne kadar bağlı olduğunu en iyi milli takım maçlarında anlarız. Milli takımın başarılarını 7’den 70’e ve Edirne’den Hakkari’ye her vatandaşımız yürekten alkışlar…

Sadece bu örnek değil, bizi birbirimize bağlayan öyle çok ortak payda var ki. Ama gelin görün ki diğer yandan biz ayrıntılarda boğulmayı, küçük şeyleri bahane edip kavga etmeyi seven bir toplumuz!

Devam eden Avrupa Futbol Şampiyonası’nda Milli Takımımızın sergilediği başarı, bizim millet olarak yaşadığımız ortak sevinç ancak bu sevinci yine küçük bahanelerle bulandırmaya çalışanları görünce, bu satırları yazmak geldi içimden…